Mijn man en ik hebben volle agenda’s en ik zie hem nauwelijks, maar het gaat op zich best prima, toch? Vanavond maar weer lekker sporten, hij moet toch overwerken.
Een fikse rekening….. die stop ik onder een stapel post.
Zo doe ik het regelmatig, bij grote en kleinere dagelijkse ongemakken.
Ik berg het op. Ik negeer het of ik leid mezelf af met wat dan ook. Ik steek mijn kop in het zand.
Ik doe van alles om maar niet te zien of te voelen wat er is. Want het is te groot, te spannend, te ongemakkelijk.
Met regelmaat kom ik dit tegen in mijn praktijk.
Een cliënt komt binnen met een duidelijke hulpvraag en zodra we aan de slag gaan, gaat het over heel andere dingen. Niet over dat waar het eigenlijk om gaat, maar erbij weg.
Laatst, in een sessie, vraag ik een cliënt een symbool te pakken voor dat waar hij tegenaan loopt in zijn leven en dit een plek in de ruimte te geven.
Hij kiest een grote bal, die hem telkens voor de voeten rolt wanneer hij hem een plek geeft. De bal wordt door hem vastgezet d.m.v. een stoel.
Wanneer ik hem vraag zelf ook een plek in te nemen, gaat hij met zijn rug naar de bal staan.
Hier voelt het prettig en ontspannen. Hij kan makkelijk ademen en rondkijken. Hij heeft geen ‘last’ van dat wat achter hem ligt, hij ziet het niet.
Ik vraag hem zich om te draaien en te kijken.
En opeens is daar de schrik, adem die stokt, de beweging naar achteren, de verstrakking in zijn kaken, waterige ogen, de wiebel in zijn benen.
‘Wat gebeurt er?’ vraag ik.
‘Ik wil weg, ik schrik er van en het dringt zich nu zo aan me op, ik weet niet wat ik er mee moet’.
‘Sta je stevig?’ vraag ik.
‘Nee, ik wiebel, ik sta half op 1 been en ik sta voor op mijn tenen, alsof ik weg wil.’
‘Zet je voeten stevig op de grond en blijf doorademen.’
Hij doet dit en nu kan hij kijken, veel rustiger nu. Dat wat hem zoveel ongemak en spanning oplevert.
Het ongemak en de spanning waar hij bij weg wil, maar die hem toch telkens voor de voeten rolt.
Wat herken ik dit.
Iets lastigs in mijn leven ‘vastzetten’ en er zo min mogelijk aandacht aan besteden en hopen dat het vanzelf over gaat. Want eigenlijk ben ik veel te bang om te kijken en nog banger om dan om te vallen of in te storten.
Dus ga ik hard aan de slag, beredeneren en in de oplossingenmodus zodat ik weg kan gaan bij dat wat mij zoveel ongemak en spanning oplevert (of pijn of verdriet of angst of….).
En dan is ook voor mij de vraag ‘sta je stevig’?
Stevig staan, met mijn beide voeten op de grond, helpt dat ik kan kijken én kan blijven bij hoe het is.
Hoe stevig sta jij?
Reactie plaatsen
Reacties